Transkei + Wild Coast

Het valentijnsweekend werd een reisweekend.
We besloten om Elie en Sarah, twee jonge vlaamse artsen, een bezoekje te brengen in Transkei.
Ongelofelijke ervaring! Niet te geloven dat Transkei in hetzelfde land ligt als Kaapstad, Johannesburg en Pretoria.

Transkei is de naam van een voormalig "thuisland", een volledig onafhankelijke gebied voor zwarten, in het zuidoosten van Zuid-Afrika (Eastern Cape). Anno 2010 is het alsof de tijd er nog steeds stil staat.
- onverharde wegen vol potholes (praktisch onberijdbaar met een gewone wagen)
- mensen leven in hutjes (rondavels)
- veel hutjes staan in gebieden zonder electriciteit
- mannen komen er vooral in de verlofperiodes thuis omdat ze meestal in de mijnen in Gauteng werken en bijgevolg wonen (verlofperiodes = dronken mannen = periode met zeer veel messteek accidenten)
- bakstenen voor de bouw van de hutjes worden nog één per één manueel gemaakt
- continu loslopende honden/koeien/schapen/paarden op de weg
- hier en daar een beetje mais teelt
- kindjes zwaaien omdat ze een blanke zien en roepen meteen "sweet" om een snoepje te krijgen
- ...


Hutjes in the middle of nowhere

No electricity

Vrijdagmiddag namen we het vliegtuig Johannesburg-Umtata. Correctie, het vliegtuigje.
Een klein jetje met slechts 29 zeteltjes. Gelukkig had niemand van de medereizigers last van flatulentie...

Aan de luchthaven werden we opgewacht door Elie, Sarah en hun bakkie. Gezien hun bakkie slechts 2 (voor)zetels heeft konden we ons eindelijk eens inleven in een dagelijks zuid-afrikaans werkritueel, een rit van een uurtje in de laadbak van den bakkie.
Elie en Sarah wonen en werken reeds 1 jaar in een ruraal hospitaal. Kalafong, het ziekenhuis waar Annelies werkt, is zeer basic maar hun ziekenhuis is nog een stukje erger. Veel sterfte, veel HIV, veel TBC, ... Harde taferelen maar ze leveren er echt schitterend werk. RESPECT!!

Leaving on a jetplane

Bakkie komt zo...

Zaterdag + zondag stond de "Wild Coast" op het programma. De mannen reden met den bakkie tot aan de guesthouse aan zee, de vrouwen deden het per mountainbike (terugrit vice versa). Eén van de mooiste parcours waar ik ooit gefietst heb. 36 km continu op en af (kuitenbijtertjes), onverharde wegen, prachtig natuurlandschap, downhill uitwijkmanoeuvres door beesten op de weg, zwarte kindjes die naast uw fiets meelopen.

Women biking

Biking with kids running behind and screaming "sweets sweets"

De "Wild Coast" wordt terecht zo genoemd. Afgelegen stranden vol rotsige kliffen en groene weiden. Geen toeristische drukte maar enkel rust en natuur. Zelfs enkele dolfijntjes gespot door Annelies en Sarah. Prachige hike gewandeld van aan de guesthouse in Coffee Bay (genoemd naar een schip dat daar in 1863 strandde met een lading koffiebonen) tot "Hole in the wall". Geen koffiebonen, koffiemolentjes, koffie of scheepswrakstukken tegengekomen. Wel de 200m lange rotsformatie met een door erosie uitgesleten gat midden de rots gespot. Nice!

Wild Coast hiking

Chilling @ Hole in the wall

Nu opnieuw back to work tot onze volgende trip (ouders Annelies - midden maart).

PS: rotte kiwi's: de mountainbikerit met Elie was alvast mijn eerste trainingsrit in aanloop naar de Andalusie wielerstage...

PPS: de tickets voor het WK zijn binnen: Bafana Bafana vs Uruguay in Pretoria.